Szkoła Podstawowa im. Powstańców Śląskich w Nędzy

Każdy rodzic, który jest przy dziecku w decydujących momentach jego życia przeżywa sytuacje stresowe razem z dzieckiem. Dotyczy to wielu sytuacji. Jednymi z pierwszych są: pójście do przedszkola, rozpoczęcie szkoły, pierwsze znaczące konkursy, wreszcie egzaminy.

Każde takie wydarzenie łączy się z silnymi przeżyciami emocjonalnymi dziecka i rodzica. Objawiające się u dziecka lęki (np. separacyjny), przeżycia związane ze zmianą grupy rówieśniczej, społeczną ekspozycji, czy obawa o brak sukcesów i przyszłość edukacyjną są stresem samym w sobie i źródłem stresu dla rodziców.

Jak więc pomóc dziecku i sobie?

DROGI RODZICU MUSISZ W PIERWSZEJ KOLEJNOŚCI OPANOWAĆ SWÓJ STRES, BYŚ MÓGŁ WESPRZEĆ W TYM DZIECKO.

Stres jest nieodzownym elementem życia. Pojawia się w formie ogólnej mobilizacji organizmu i jest odpowiedzią na konkretny bodziec. Może dotyczyć rożnych sytuacji czy aspektów życia. W zależności od tego, różnie odczuwamy jego nasilenie. Nie bez znaczenia jest czas trwania w tym stanie (trzymanie szklanki z wodą przez 5 minut to nic trudnego, ale wytrzymanie w tej pozycji godzinę, może być bardzo trudne).

Skutki długotrwałego stresu są bardzo poważne. Mogą mieć charakter fizyczny (wyczerpanie, bóle różnego rodzaju, spadek odporności, kłopoty ze snem, choroby serca itd.) oraz psychiczny (niestabilność emocjonalna, kłopoty z pamięcią, trudności w uczeniu się, nerwice, depresja, nałogi itd.). Dotyczą wszystkich ludzi przeżywających przewlekły stres.

Jak pomóc dziecku?

Kilka rad:

Po pierwsze: zadbaj o swój stres.

1. Nazwij swoje uczucia i zastanów się nad ich źródłem (co je wywołuje, jakie sytuacje zachowania, zdarzenia, myśli np. niemoc)? Masz do nich prawo, ale dopiero, gdy je nazwiesz i określisz co jest ich przyczyną, masz szansę znaleźć pomoc, rozwiązanie.

2. Porozmawiaj o tych uczuciach z kimś, nie bądź sam.

3. Sprawdź, na co masz wpływ, co możesz zmienić? Skup się na tym, działaj w tych obszarach.

4. Znajdź aktywności, miejsca, które mają na Ciebie dobry wpływ, dają ulgę, uspokajają cię.

5. Zajmij się jedną rzeczą na raz, opracuj plan i działaj według niego.

6. Oddychaj. Ćwicz oddechy.

7. Ruszaj się. Aktywność fizyczna wpływa kojąco, wzmaga produkcję endorfin, hormonów szczęścia.

8. Dbaj o kontakt z najbliższymi, przytulaj. Bliskość fizyczna niweluje stres.

    

Po drugie: dowiedz się co stresuje Twoje dziecko.

1. Zapytaj o jego uczucia, przyjmij je, daj dziecku prawo do nich.

2. Rozmawiaj z dzieckiem o jego uczuciach.

3. Wysonduj czego potrzebuje i potraktuj jako eksperta w tej kwestii. Szanuj potrzeby dziecka.

    

Po trzecie: określ realne wymagania.

1. Nie wymagaj ponad możliwości dziecka.

2. Nie strasz, w ten sposób tylko wzmagasz stres, napięcie.

3. Chroń przed nadmierną presją innych dorosłych.

    

Po czwarte: zadbaj o kondycję dziecka.

1. Fizyczną (zdrowe odżywianie, spacery, aktywność, zdrowy sen).

2. Psychiczną (nie dolewaj oliwy do ognia, nie zaogniaj sporów, pozwól na rozrywkę, relaks).

    

Po piąte: wierz w dziecko!

Po szóste: zaakceptuj dziecko ze wszystkimi wadami i zaletami.

1. Nikt nie jest doskonały. Skupienie się na obserwowaniu wad skutecznie przysłania zalety i utrudnia ich odkrycie.

    

Po siódme: dbaj o kontakt, rozmawiaj, rób coś z dzieckiem, przytulaj. Bądź z dzieckiem.

Szukaj pomocy i wsparcia ( w szkole, w PPP, innych instytucjach pomocowych).